@article { author = {Keikha, Ali-Akbar and Ghofrani, Mohsen and Helalizadeh, Masoumeh}, title = {Effects of Two-Weeks Colostrum Supplementation on Muscle Injury Indices and Lipid Peroxidation Following an Acute Resistance Activity Session in Wrestlers}, journal = {Journal of Applied Health Studies in Sport Physiology}, volume = {6}, number = {2}, pages = {1-8}, year = {2020}, publisher = {Azarbaijan Shahid Madani University}, issn = {2676-6507}, eissn = {2676-6507}, doi = {10.22049/jassp.2020.14011}, abstract = {Aim: Oral supplements are common among athletes to relieve muscle damage from exercise. Recent studies have shown that bovine colostrum has antioxidant properties. The purpose of this study was to investigate the effect of 2-weeks colostrum supplementation on muscle injury indices following a session of acute resistance activity on wrestlers in Sistan and Baluchestan province. Methods: 30 wrestlers were selected voluntarily with the age range of 19 to 30 years with no sports injury in the past six months, with three sessions of exercise per week and at least three years of sporting experience. The present study was performed with an experimental group (n = 15) and a control group (n = 15) in the pre-competition season. Subjects in the experimental group performed an acute resistance exercise consisting of eight stations in three sets of 8 to 10 repetitions with 80% of one repetition maximum (1RM) and one-minute rest between stations and two minutes rest between sets. Subjects in the experimental group took 20 gram of colostrum powder with 200 ml water for two weeks, every other day. Blood samples were taken from all subjects after 10 hours of overnight fasting in three stages: 1. Before supplementation, 2. 24 hours after completing supplementation, 3. 24 hours after resistance activity session. Data analysis was done by ANOVA with repeated measures and two-way analysis of variance tests using SPSS software at the significant level of 0.05. Results: the results showed that the levels of creatine kinase (P = 0.001) and lactate dehydrogenase (P = 0.02), respectively, after two weeks of colostrum supplementation and acute resistance training were significantly different in the training group and supplementation compared to control group, but the amount of malondialdehyde in the exercise and supplement group did not show any significant difference in the three measurement steps compared to the control group (P = 0.09). Conclusion: It can be concluded that although resistance exercise increases muscle injury indices, but supplementation with colostrum may prevent it.    }, keywords = {Colostrum,Creatine kinase,Lactate Dehydrogenase,Malondialdehyde,Acute resistance activity}, title_fa = {تأثیر دو هفته مصرف مکمل‌آغوز بر شاخص‌های آسیب عضلانی و پراکسیداسیون لیپیدی متعاقب یک جلسه فعالیت حاد مقاومتی بر کشتی‌گیران}, abstract_fa = {هدف: مصرف مکمل­های خوراکی جهت از بین بردن آسیب­های عضلانی ناشی از ورزش در بین ورزشکاران متداول می­باشد. مطالعات گذشته نشان داده­اند که کلستروم (آغوز) گاوی دارای خاصیت آنتی‌اکسیدانی می­باشد. پژوهش حاضر با هدف مطالعه تأثیر دو هفته مصرف مکمل آغوز بر شاخص­های آسیب عضلانی و پراکسیداسیون لیپیدی متعاقب یک جلسه فعالیت حاد مقاومتی در کشتی­گیران انجام شده است. روش شناسی: 30 نفر از کشتی­گیران آزاد و فرنگی استان سیستان و بلوچستان به صورت هدفمند و داوطلبانه انتخاب شدند. آزمودنی‌ها در دامنه سنی 19 تا 30 سال و فاقد آسیب دیدگی ورزشی در شش ماه گذشته و دارای سه جلسه تمرین در هفته و حداقل سه سال سابقه ورزشی بودند. پژوهش با یک گروه تجربی (15=n) و یک گروه کنترل (15=n) و در فصل پیش از مسابقات انجام شد. آزمودنی‌های گروه تجربی به مدت دو هفته، یک روز در میان مقدار ۲۰ گرم مکمل پودر شده‌ی آغوز را با ۲۰۰ میلی لیتر آب محلول و مصرف نمودند و سپس فعالیت حاد مقاومتی را شامل هشت ایستگاه در سه ست 8  الی۱۰ تکراری با۸۰ درصد یک تکرار بیشینه (1RM) و یک دقیقه استراحت بین ایستگاه­ها و دو دقیقه استراحت بین ست­ها انجام دادند. از کلیه آزمودنی‌ها در سه نوبت: 1. قبل از مصرف مکمل، 2. 24 ساعت پس از اتمام دوره مکمل­یاری، و 3. 24 ساعت پس از اتمام جلسه فعالیت، خونگیری متعاقب 10 ساعت ناشتایی شبانه به عمل آمد. تجزیه و تحلیل استنباطی داده­ها از طریق آزمون‌تحلیل واریانس با اندازه­ گیری­های مکرر و تحلیل واریانس دو سویه با استفاده از نرم افزار spss20 در سطح معنی­داری (05/0 p <) انجام شد. یافته­ها: نتایج پژوهش نشان داد که به ترتیب سطوح شاخص کراتین‌کیناز (001/0=P) و لاکتات د­هیدروژناز (02/0=P) متعاقب دو هفته مصرف مکمل آغوز و تمرین حاد مقاومتی تفاوت معناداری را در گروه تمرین و مکمل نسبت به گروه کنترل نشان داد، اما مقدار مالون دی آلدئید در گروه تمرین و مکمل تفاوت معناداری را در سه مرحله اندازه­گیری نسبت به گروه کنترل نشان نداد (09/0=P).  نتیجه گیری: بر اساس نتایج گزارش شده می­توان نتیجه گرفت اگرچه تمرین مقاومتی به تنهایی موجب افزیش شاخص­های آسیب عضلانی می شود، اما مکمل­یاری با آغوز از افزایش آن جلوگیری می­کند؛ هر چند، مصرف این مکمل احتمالاً تأثیری بر میزان پراکسیداسیون لیپیدی ندارد.}, keywords_fa = {آغوز,کراتین‌کیناز,لاکتات دهیدروژناز,مالون دی‌آلدئید,فعالیت مقاومتی حاد}, url = {http://jahssp.azaruniv.ac.ir/article_14011.html}, eprint = {http://jahssp.azaruniv.ac.ir/article_14011_131442070ac4ede565ac929010a6ea45.pdf} } @article { author = {hallajbashi, saeid and Mirzaei, Bahman and Rahmaniniya, Farhad}, title = {The Effect of Walking Exercise with Blood Flow Restriction On mTOR Signaling Pathway in Untrained Male Subjects’ Skeletal Muscle}, journal = {Journal of Applied Health Studies in Sport Physiology}, volume = {6}, number = {2}, pages = {9-16}, year = {2020}, publisher = {Azarbaijan Shahid Madani University}, issn = {2676-6507}, eissn = {2676-6507}, doi = {10.22049/jassp.2020.14012}, abstract = {Aim: The purpose of this study was to study the acute responses to BFR walking exercise on the mTOR signaling pathway in untrained male subjects. Methods: five (n=5) apparently healthy untrained male participants were studied identically on two occasions: (1) BFR aerobic exercise consisting of walking at an exercise intensity of 40% VO2max (2) Identical walking exercise without BFR (Ctrl). Each trial was separated by 3 weeks. Muscle biopsy (vastus lateralis) and blood sample (antecubital vein) were obtained pre- and post-exercise in given time points to determine protein expression and changes in GH and IGF-1. Results: Results showed that mTOR and p70S6K phosphorylation levels did not change significantly in both groups (P ˃ 0.05). IGF-1 and GH immediately after exercise increased in BFR group (P˂0.05). Blood lactate did not show any significant change in both groups. Conclusion: We find that the phosphorylation of p70S6K and mTOR did not activate after a bout of walking with blood flow restriction. As result the mTOR signaling pathway is not responsible for stimulating skeletal muscle protein synthesis after BFR walking exercise.}, keywords = {blood lactate,Kaatsu training,muscle biopsy,muscle hypertrophy}, title_fa = {اثر فعالیت راه رفتن با محدودیت جریان خون بر مسیر سیگنالی mTOR عضله اسکلتی مردان تمرین نکرده}, abstract_fa = {هدف: هدف از این مطالعه بررسی اثر فعالیت راه رفتن با محدودیت جریان خون (BFR) بر فعالیت مسیر سیگنالی mTOR عضله اسکلتی مردان تمرین نکرده بود. روش شناسی: پنج مرد سالم تمرین نکرده در دو وهله جداگانه (به فاصله سه هفته) مورد مطالعه قرار گرفتند: (1) راه‌رفتن با BFR بر روی تردمیل با شدت 40% از توان هوازی بیشینه (VO2max) و (2) فعالیت در شرایط مشابه بدون BFR. نمونه‌های بایوپسی (پهن جانبی) و نمونه‌های خونی (سیاهرگ بازویی) قبل و بعد از فعالیت در فواصل زمانی معین جهت بررسی میزان فسفوریلاسیون پروتئین و تغییرات در هورمون رشد (GH)، فاکتور رشد شبه انسولینی (IGF-1) و لاکتات خون گرفته شد. یافته ها: نتایج نشان داد که فسفوریلاسیون پروتئینهای  mTORو p70S6K در مقایسه با مقادیر قبل از فعالیت در هیچ یک از دو گروه BFR و کنترل تغییر معناداری نداشت (05/0p ˃). IGF-1، بلافاصله بعداز فعالیت در مقایسه با مقادیر قبل از فعالیت افزایش معنادار نشان داد (05/0p ˂). GH بلافاصله بعد از فعالیت در مقایسه با مقادیر قبل از فعالیت و در مقایسه با گروه کنترل افزایش معنادار نشان داد (05/0 ˂ p ). لاکتات خون در هیچ یک از گروه ها تغییر معناداری نداشت (05/0 ˃ p ). نتیجه گیری: نتایج مطالعه حاضر نشان داد که فسفوریلاسیون پروتئینهای mTOR و S6K به همراه فعالیت راه رفتن با محدودیت جریان خون تحریک نمی شود. در نتیجه مسیر سیگنالی mTOR به عنوان یک مکانیسم احتمالی نقش چندانی در افزایش سنتز پروتئین به دنبال فعالیت راه رفتن با BFR ندارد.}, keywords_fa = {لاکتات خون,تمرین کاتسو,بایوپسی عضله,هایپرتروفی عضله}, url = {http://jahssp.azaruniv.ac.ir/article_14012.html}, eprint = {http://jahssp.azaruniv.ac.ir/article_14012_c1039540dd08d7af1c73fe527d4e1c09.pdf} } @article { author = {Alizadeh, Leyla and Tofighi, Asghar and Tolouei Azar, Javad}, title = {The Effect of 8 Weeks of High Intensity Interval Training (HIIT) On Serum Irisin, FGF21 and Glycemic Indices in Type 2 Diabetic Women}, journal = {Journal of Applied Health Studies in Sport Physiology}, volume = {6}, number = {2}, pages = {17-24}, year = {2019}, publisher = {Azarbaijan Shahid Madani University}, issn = {2676-6507}, eissn = {2676-6507}, doi = {10.22049/jassp.2019.26337.1184}, abstract = {Aim: Due to exercise, Myokines such as Irisin and FGF21 by mediating anti-inflammatory effects, can Effective in progression of insulin resistance caused by type 2 diabetes. thus, the purpose of this study was to investigate the effect of 8 weeks of HIIT on Serum Irisin, FGF21 and Glycemic Indices in Type 2 diabetic women. Methods: 20 diabetic women (age:55.3 and BMI:27.09) were randomly divided into two groups of HIIT and controls (n=10). The HIIT program performed at 3 sessions per week with 85-80% intensity of maximum heart rate for 8 weeks. Blood samples for measured Serum Irisin, FGF21 and glycemic index were taken from two groups in fasting state. Data were analyzed by dependent t-test and independent t-test (p < 0.05). Results: HIIT significantly increased the serum levels of irisin and FGF21 (p=0.001) and decreased HBA1c (p=0.003), glucose and insulin resistance (p= 0.006) in diabetic women after 8 weeks. There was a significant difference between exercise and control group in FGF21 and Irisin and glycemic indices (p=0.001). Conclusion: Based on the results of this study, it seems that HIIT by stimulating the secretion of myokine, such as irisin and FGF21 can effective in controlling glucose homeostasis and insulin resistance. However, with regard the effect of irisin on changes in white and brown adipose tissue, the study of changes in Adipokine with FGF21 and muscle irisin in HIIT is remarkable.}, keywords = {High Intensity interval training,Irisin,FGF21,Glycemic index,Type 2 diabetes,Woman}, title_fa = {تأثیر 8 هفته تمرین تناوبی با شدت بالا (HIIT) بر مقادیر سرمی آیریزین، FGF21 و شاخص‌های گلایسمی در زنان دیابتی نوع 2}, abstract_fa = {هدف: در اثر فعالیت ورزشی، مایوکاین­هایی نظیر آیریزین و FGF21 با میانجی­گری اثرات ضد التهابی خود، در مهار پیشرفت مقاومت به انسولین ناشی از دیابت نوع 2 موثر می­باشند. از این ‌رو، هدف پژوهش حاضر بررسی تأثیر 8 هفته HIIT بر مقادیر سرمی آیریزین،  FGF21و شاخص‌های گلایسمی در زنان دیابتی نوع 2 بود. روش شناسی: 20  زن مبتلاء به دیابت نوع 2 (سن: 3/55 سال و BMI: 09/27 کیلوگرم بر متر مربع) به ‌طور تصادفی در دو گروه 10 نفری  HIIT و کنترل تقسیم‌بندی شدند. برنامه تمرین HIIT به مدت 8 هفته، 3 جلسه در هفته و با شدت 85 ـ 80 درصد ضربان قلب بیشینه اجرا شد. پیش و پس از اتمام برنامه تمرینی از دو گروه در حالت ناشتا نمونه‌گیری خونی به عمل آمد تا مقادیر سرمی آیریزین،  FGF21و شاخص­های‌ گلایسمی اندازه‌گیری شود. داده‌های پژوهش با استفاده از آزمون آماری  t همبسته و  tمستقل تجزیه‌ و تحلیل شدند (05/0 >p). یافته ها:  HIIT به‌ طور معناداری مقادیر سرمی آیریزین و FGF21 زنان دیابتی نوع 2 را بعد از 8 هفته افزایش (001/0p=) و HBA1c (003/0p=)، گلوکز و مقاومت به انسولین (006/0p=) را کاهش داد. بین گروه تمرین و کنترل در مقادیر FGF21، آیریزین و شاخص‌های گلایسمی تفاوت معناداری وجود داشت (001/0p=). نتیجه گیری: بر اساس نتایج پژوهش حاضر، به نظر می‌رسد  HIITاز طریق تحریک ترشح مایوکاین­هایی نظیر آیریزین و  FGF21در کنترل هومئوستاز قند و مقاومت به انسولین بدن موثر باشد. با وجود این، با توجه به تاثیر آیریزین بر تغییرات بافت چربی سفید و قهوه­ای، بررسی تغییرات آدیپوکاین­ها در کنار FGF21 و آیریزین عضلانی با تمرینات HIIT قابل توجه می­باشد.}, keywords_fa = {تمرین تناوبی با شدت بالا (HIIT),آیریزین,FGF21,شاخص‌های گلایسمی,زنان دیابتی نوع 2}, url = {http://jahssp.azaruniv.ac.ir/article_13957.html}, eprint = {http://jahssp.azaruniv.ac.ir/article_13957_be8eeebd2e1d09da87ca46d6f724bd21.pdf} } @article { author = {Zarghami Kamaneh, Ali and Pashaei, Zhale}, title = {The Effect of Medium- And High- Dose of Caffeine (1,3,7-Trimethylxanthine) Intake on Cardiovascular Factors Response at Baseline and Following One-Bout Aerobic Exercise}, journal = {Journal of Applied Health Studies in Sport Physiology}, volume = {6}, number = {2}, pages = {25-31}, year = {2019}, publisher = {Azarbaijan Shahid Madani University}, issn = {2676-6507}, eissn = {2676-6507}, doi = {10.22049/jassp.2019.26574.1237}, abstract = {Aim: Caffeine is a naturally occurring substance that is widely consumed in a variety of forms. It produces multiple physiologic effects throughout the body. However, today the results of some scientific data on conflicting effects of caffeine compound on cardiovascular factorshave been reported. The purpose of the present study was conducted to identify the effect of different doses caffeine intake on some functional cardiovascular indices response in male volleyball players. Methods: Thirty male volleyball players (age 21.47±1.45 years, body fat 10.47±3.11 %, and BMI 23.15±1.26 kg.m2) were allocated equally into three groups (n=10): supplement groups (Caffeine intake: 6 or 9 mg.kg-1) and placebo group (Dextrose intake: 6 mg.kg-1). 45-min after the supplementation, subjects were participated in a one-bout exercise protocol (running on a treadmill for 30 minutes with intensity of 65-75% heart rate reserve). Changes in heart rate and blood pressure (systolic and diastolic pressure) along were determined in three phases (before and 45 min after the supplementation and immediately after the aerobic exercises). The data were analyzed by repeated measure ANOVA, bonferroni and independent T test at α≤0.05. Results: The results showed that the different doses of caffeine ingestion had leading to significant decreased heart rate (P=0.001) and increased the blood pressure indices on the basal (P=0.024). However, heart rate and blood pressure index was significantly increased in all groups after exercise without differences between groups (P≤0.05). Conclusion: Therefore, it can be concluded that medium- and high- dose of caffeine intake has the same effect on variation range of cardiovascular indices after exercise.}, keywords = {Caffeine,Blood Pressure,Resistance Exercise}, title_fa = {تأثیر مصرف مقادیر متوسط و بالای کافئین (1,3,7-trimethylxanthine) بر پاسخ شاخص‌های قلبی-عروقی در حالت پایه و متعاقب یک وهله فعالیت هوازی}, abstract_fa = {هدف: کافئین ماده‌ای است که به‌طور طبیعی و گسترده در شکل‌های گوناگون مورد مصرف قرار می‌گیرد. بطوریکه، تأثیرات فیزیولوژیکی گوناگونی در بدن تولید می‌کند. این در حالی است که اخیراّ نتایج برخی داده‌های علمی تأثیرات متناقض ترکیبات کافئینی بر پاسخ شاخص‌های قلبی-عروقی را گزارش کرده‌اند. هدف از پژوهش حاضر تعیین تأثیر مصرف مقادیر مختلف کافئین بر پاسخ برخی شاخص‌های عملکردی قلبی- عروقی در مردان والیبالیست بود. روش شناسی: بدین منظور، 30 مرد والیبالیست (میانگین سن 45/1±47/21 سال، درصد چربی 11/3±47/10 درصد و شاخص تودة بدنی 26/1±15/23 کیلوگرم بر مجذور متر)، در سه گروه (10 نفری)؛ گروه مکمل (6 و 9 میلی‌گرم به ازای هر کیلوگرم از وزن بدن کافئین) و دارونما (6 میلی‌گرم به ازای هر کیلوگرم از وزن بدن دکستروز) جایگزین شدند. آزمودنی‌ها 45 دقیقه پس از مصرف مکمل در یک پروتکل ورزشی (30 دقیقه دویدن روی نوارگردان با شدت 65% تا 75% ضربان قلب ذخیره) شرکت نمودند. تغییرات ضربان قلب و فشار خون (سیستولی و دیاستولی) طی سه مرحله (قبل و 45 دقیقه بعد از مصرف مکمل‌ و بلافاصله پس از فعالیت هوازی) اندازه‌گیری شد. داده‌های حاصل با استفاده از آزمون‌های تحلیل واریانس مکرر و تعقیبی بونفرونی در سطح معنا‌داری 05/0 بررسی شد. یافته ها: نتایج نشان داد که مصرف مقادیر کافئین در حالت پایه منجر به کاهش ضربان قلب (001/0=P) و افزایش شاخص‌های فشار خون می‌گردد (024/0=P). در حالی‌که، دامنة تغییرات شاخص‌ها پس از فعالیت در تمامی گروه‌ها بدون تفاوت میان گروه‌ها افزایش معنا‌داری داشت (05/0≥P). نتیجه گیری: بنابراین، می‌توان نتیجه گرفت که مصرف مقادیر متوسط و بالای کافئین بر شاخص‌های قلبی- عروقی ناشی از فعالیت تأثیر یکسانی دارد.}, keywords_fa = {کافئین,فشار خون,فعالیت هوازی}, url = {http://jahssp.azaruniv.ac.ir/article_13964.html}, eprint = {http://jahssp.azaruniv.ac.ir/article_13964_03ab0427c66c261895ce94b21adc0dd7.pdf} } @article { author = {Tayebi, Mohammad Milad and Radfar, Hossein and Sharbatzadeh, Reza}, title = {The Functional Response, Immune System and Hormonal Levels of The Military to Short-Term Sleep Deprivation with Different Times}, journal = {Journal of Applied Health Studies in Sport Physiology}, volume = {6}, number = {2}, pages = {32-39}, year = {2019}, publisher = {Azarbaijan Shahid Madani University}, issn = {2676-6507}, eissn = {2676-6507}, doi = {10.22049/jassp.2020.14013}, abstract = {Aim: Sleep deprivation is more common in military personnel due to missions and military operations, and they are scheduled to be deprived of sleep at special times at night posts, respectively. However, sleep deprivation has effects negative and irreversible. Therefore, the purpose of the present study was to investigate the functional response, immune system and hormonal levels of the military to short-term sleep deprivation at different times of the night. Methods: The present study began with the purposeful and voluntary selection of 40 healthy military personnel, they were randomly divided into 4 groups (Group 1: Deprivation from 12am to 2am; Group 2: Deprivation from 2am to 4am, Group 3: Deprivation from 4am to 6am and Group 4: control group). Each group was evaluated in two stages before and after sleep deprivation. Results: There was a significant difference in pre and post-test sleep deprivation hours 12am to 2am static and dynamic balance, auditory and visual reaction time. Also, in deprivation hours 2am to 4am significantly changed the auditory and visual reaction time and cortisol. In addition, were increased cortisol and melatonin at time 4am to 6am (p < 0.05). Conclusion: The negative effects of sleep deprivation appear to occur at different dimensions and with different times, but only 12 to 2 deprivation have a deleterious effect on balance and reaction time and 2 to 4 deprivation on reaction time and cortisol.}, keywords = {Sleep deprivation,physical performance,Immunoglobulin,Military}, title_fa = {پاسخ عملکردی، سیستم ایمنی و سطوح هورمونی نظامیان به محرومیت از خواب کوتاه مدت با زمان های مختلف}, abstract_fa = {هدف: محرومیت از خواب در افراد نظامی بخاطر مأموریت‌ها و عملیات نظامی بیشتر بچشم می‌خورد و آن‌ها به‌صورت برنامه ریزی شده در زمان‌های ویژه‌ای به ترتیب در پست‌های شبانه از خواب محروم می‌شوند. این در حالیست که محرومیت از خواب اثرات منفی و جبران ناپذیری را با خود به همراه دارد. بنابراین هدف از پژوهش حاضر بررسی پاسخ عملکردی، سیستم ایمنی و سطوح هورمونی نظامیان به محرومیت از خواب کوتاه مدت با زمان­های مختلفی از شب است. روش شناسی: پژوهش حاضر با انتخاب هدفمند و داوطلبانه 40 فرد نظامی سالم شروع شد، که بطور تصادفی به 4 گروه (گروه 1: محرومیت از ساعت 2-12، گروه 2: محرومیت از ساعت 4-2، گروه 3: محرومیت از ساعت 6-4 و گروه 4: گروه کنترل) تقسیم شدند. هر گروه در دو مرحله قبل و بعد محرومیت از خواب مورد ارزیابی قرار گرفت. یافته ها: در پیش و پس آزمون محرومیت از خواب ساعات 12 تا 2 تعادل ایستا و پویا، زمان واکنش شنیداری و دیداری تفاوت معنی دار بود، همچنین در محرومیت ساعات 2 تا 4 نیز زمان واکنش شنیداری و دیداری و کورتیزول بطور معنی داری افزایش یافت. علاوه بر این کورتیزول و ملاتونین در زمان 4 تا 6 تحت تأثیر قرار گرفت (05/0P≤). نتیجه گیری: بنظر می‌رسد اثرات منفی محرومیت از خواب در ابعاد مختلف و با زمان‌های مختلفی ظاهر می‌شود، ولی فقط محرومیت‌های 12 تا 2 روی تعادل و زمان واکنش و محرومیت 2 تا 4 روی زمان واکنش و کورتیزول اثر مخربی دارد.}, keywords_fa = {محرومیت از خواب,عملکرد جسمانی,ایمنوگلوبولین,نظامی}, url = {http://jahssp.azaruniv.ac.ir/article_14013.html}, eprint = {http://jahssp.azaruniv.ac.ir/article_14013_2682138667db5de909814e17251b31fe.pdf} } @article { author = {Faraji, Hassan and Mehrani, Ebrahim}, title = {The Effect of Omega-3 Supplementation on Caspase-3 Levels After Acute Resistance Exercise in Non-Athletes}, journal = {Journal of Applied Health Studies in Sport Physiology}, volume = {6}, number = {2}, pages = {40-46}, year = {2020}, publisher = {Azarbaijan Shahid Madani University}, issn = {2676-6507}, eissn = {2676-6507}, doi = {10.22049/jassp.2020.14014}, abstract = {Aim: Considering the potential of omega-3 in maintaining cell survival through modulating the production of oxidative stress and inflammatory factors, it seems that it can modulate apoptosis. Therefore, the aim of this study was to investigate the effect of omega-3 supplementation on the levels of caspase-3, as apoptosis index, in acute resistance exercise of non-athletes men. Methods: This study was quasi-experimental. Twelve men 18-30 years with mean weight 69 ± 7.6, height 172.4 ± 4.1 and fat percentage 18.3 ± 2.34 among non-athletes, healthy, non-smoker and normal men with no history of supplementation and medication simple randomly were selected. Then, subjects were restricted for two weeks from foods with omega-3. After this two weeks, the subjects participated in control session resistance exercise with intensity of 80% of 1RM. They consumed omega-3 daily (1800 mg of Eicosapentaenoic acid and 900 mg of Docosahexaenoic acid) for one week. On the eighth day, the subjects again performed acute resistance exercise. Blood samples were taken before and immediately after acute resistance exercise to determine the serum level of Caspase­3. Data were analyzed by repeated measures ANOVA and Tukey post hoc test at the significant level (p <0.05). Results: Caspase-3 increased after acute resistance exercise (p = 0.015) but its levels did not increase significantly after one week of omega-3 supplementation and acute exercise (p = 0.054). Conclusion: It seems that a 7-day omega-3 supplementation could modify the increase caused by acute resistance activity in caspase-3  }, keywords = {Apoptosis,Caspase-3,omega-3,Resistance Exercise}, title_fa = {اثر مکمل سازی امگا -3 بر سطوح کاسپاز-3 پس از فعالیت مقاومتی حاد در غیرورزشکاران}, abstract_fa = {هدف: با توجه به پتانسیل­هایی که امگا-3 در حفظ حیات سلول از طریق تعدیل تولید استرس اکسیداتیو و عوامل التهابی دارد به نظر می­رسد که بتواند موجب تعدیل آپوپتوزیس نیز شود. بنابراین هدف از مطالعه حاضر بررسی اثر مکمل امگا-3 بر سطوح کاسپاز-3 ، به عنوان شاخص آپوپتوزیس، در فعالیت حاد مقاومتی مردان غیر ورزشکار بود.روش شناسی: این مطالعه از نوع نیمه تجربی بود. 12مرد 30-18 ساله با میانگین وزن 6/7±69 ، قد 1/4±4/172 و درصد­چربی 34/2±3/18 از بین مردان غیروزشکار، سالم، غیرسیگاری، معمولی، بدون سابقه مصرف مکمل و دارو به صورت تصادفی انتخاب شدند سپس آزمودنی­ها به مدت دو هفته از مصرف غذاهای دارای امگا-3 منع شدند. بعد از این دو هفته در یک جلسه کنترل فعالیت مقاومتی حاد (اجرای 4 ست در 6 ایستگاه:  پرس سینه، پرس پا، پشت پا، سرشانه با هالتر، جلو بازو، زیر بغل با دستگاه) با شدت 80% یک تکرار بیشینه شرکت کردند. سپس به مدت یک هفته به صورت روزانه مکمل امگا-3 (1800 میلی گرم اسید ایکوزاپنتانوئیک  و 900 میلی گرم اسید دوکوزاهگزانوئیک) مصرف کردند. در روز هشتم فعالیت مقاومتی حاد توسط آزمودنی­ها تکرار شد.خونگیری قبل و بلافاصله پس از فعالیت حاد مقاومتی جهت تعیین سطح سرمی کاسپاز-3 انجام شد. داده­ها با استفاده از آزمون آنوا با اندازه­گیری مکرر و آزمون تعقیبی توکی در سطع معناداری(05/0>p) آنالیز شد. یافته ها: کاسپاز-3 بعد از فعالیت حاد مقاومتی افزایش یافت (015/0= p) اما سطوح آن بعد از یک هفته مصرف مکمل امگا-3 و فعالیت حاد افزایش معناداری نداشت (054/0= p). نتیجه گیری: به نظر می رسد هفت روز مکمل دهی امگا 3 می تواند افزایش ناشی از فعالیت مقاومتی حاد در کاسپاز 3 را تعدیل کند.}, keywords_fa = {امگا-3,آپوپتوزیس,فعالیت مقاومتی,کاسپاز-3}, url = {http://jahssp.azaruniv.ac.ir/article_14014.html}, eprint = {http://jahssp.azaruniv.ac.ir/article_14014_12e10528d45ec0e89762b0c8a39eafd0.pdf} } @article { author = {Norasteh, Sina and Arazi, Hamid and Rahmani, Abolfazl}, title = {The Effect of Resistance Exercise with Blood Flow and Respiratory Restriction on Testosterone, Cortisol and Testosterone/Cortisol Ratio Responses in Male Wrestlers}, journal = {Journal of Applied Health Studies in Sport Physiology}, volume = {6}, number = {2}, pages = {47-55}, year = {2020}, publisher = {Azarbaijan Shahid Madani University}, issn = {2676-6507}, eissn = {2676-6507}, doi = {10.22049/jassp.2019.26600.1255}, abstract = {Aim: Resistance exercise with different devices is accompanied by various physiological responses which are performed at lower intensities than the traditional ones such as the use of training masks and blood flow restrictions. Therefore, the main purpose of this study was to investigate the effect of resistance exercise with blood flow and respiratory restriction on response oftestosterone, cortisol and testosterone/cortisol ratio in male wrestlers. Methods: In this study, eight male wrestlers (mean age of 26.87±4.7 years and body mass index of 25.26±2.49 kg/m2) were randomly assigned to three status of traditional resistance exercises (Control) (with 80% 1RM), resistance exercise with blood flow restriction and resistance exercise with respiratory restriction (with 30% 1RM) on the three consecutive weeks Four sets of 15 repetitions for squat were considered as resistance exercise in all status. Blood samples were collected before and immediately after exercise. The data were statistically analyzed by repeated measure ANOVA and Bonferroni post hoc test. Results: All the three status of resistance exercise resulted in a significant increase in testosterone, testosterone/cortisol ratio (p < 0.05), and no change in cortisol following exercise. However, no significant difference was observed between the conditions. Conclusion: The results of this study showed that resistance exercise with restriction of blood flow and respiration can have similar positive effects like to traditional resistance exercise on hormonal responses. Therefore, it seems that these training devices have a convenient effectiveness to improve hormonal changes.}, keywords = {Kaatsu,Respiratory restriction,Blood flow restriction,cortisol,testosterone}, title_fa = {اثر فعالیت ورزشی مقاومتی با محدودیت جریان خون و تنفس بر پاسخ تستوسترون، کورتیزول و نسبت تستوسترون به کورتیزول در مردان کشتی گیر}, abstract_fa = {هدف: فعالیت ورزشی مقاومتی با شیوه‌های جدید تمرینی همچون استفاده از ماسک تمرینی و محدودیت جریان خون که با شدت­های پایین­تر نسبت به روش سنتی انجام می­شود، پاسخ‌های فیزیولوژیکی مختلفی را به همراه دارد. از این رو، هدف اصلی این پژوهش بررسی اثر فعالیت ورزشی مقاومتی با محدودیت جریان خون و تنفس بر پاسخ تستوسترون، کورتیزول و نسبت تستوسترون به کورتیزول در مردان کشتی­گیر بود. روش شناسی: در این مطالعه 8 مرد کشتی­گیر (با میانگین سنی 7/4±87/26 سال و شاخص توده بدنی 49/2±26/25 کیلوگرم بر متر مربع) در سه هفته متوالی و به صورت تصادفی سه روش فعالیت ورزشی مقاومتی سنتی (کنترل) (1RM 80%)، فعالیت ورزشی مقاومتی را به همراه محدودیت جریان خون و  فعالیت ورزشی مقاومتی با محدودیت تنفس ( 1RM30%)  انجام دادند. فعالیت مقاومتی شامل اجرای 4 نوبت 15 تکراری حرکت اسکوات بود. نمونه‌های خونی قبل و  بلافاصله بعد از فعالیت جمع­آوری شد. داده‌ها با استفاده از روش تحلیل واریانس با اندازه‌گیری مکرر و آزمون تعقیبی بونفرونی آنالیز شد. یافته ها: هر سه روش فعالیت ورزشی مقاومتی (RE) موجب افزایش معنادار تستوسترون، نسبت تستوسترون به کورتیزول و عدم تغییر کورتیزول پس از فعالیت شد (05/0p <). اما تفاوت معناداری بین روش­ها مشاهده نشد. نتیجه گیری: نتایج این پژوهش نشان داد که فعالیت ورزشی مقاومتی  با محدودیت جریان خون و تنفس می­تواند مشابه فعالیت ورزشی مقاومتی سنتی پاسخ­های هورمونی مثبتی به همراه داشته باشد. بنابراین، به­نظر می­رسد این روش­­های تمرینی اثربخشی مناسبی برای بهبود تغییرات هورمونی دارد.}, keywords_fa = {کاتسو,محدودیت تنفس,محدودیت جریان خون,کورتیزول,تستوسترون}, url = {http://jahssp.azaruniv.ac.ir/article_14015.html}, eprint = {http://jahssp.azaruniv.ac.ir/article_14015_c889b62dcf931aaa9257aab2e05dadb9.pdf} } @article { author = {Pashaei, Zhaleh and Jafari, Afshar and Alivand, Mohammadreza}, title = {The Effect of High Intensity Interval Training on Lipid Profile and Glucose Homeostasis in Overweight / Obese Middle-Aged Women}, journal = {Journal of Applied Health Studies in Sport Physiology}, volume = {6}, number = {2}, pages = {56-64}, year = {2020}, publisher = {Azarbaijan Shahid Madani University}, issn = {2676-6507}, eissn = {2676-6507}, doi = {10.22049/jassp.2020.14018}, abstract = {Aim: Obesity is a global challenge that due to the positive energy balance and the use of the best exercise protocol is one of the methods for obesity and related disorders management. Therefore, the present study was conducted to determine the effect of eight-weekhigh- intensity interval training (HIIT) alone and combined with resistance training (CHRT) on lipid profiles and glucose, insulin and insulin resistance in overweight/ obese middle-aged women. Methods: Twenty-four middle-aged overweight/obese women participated in two homogeneous HIIT (5 days/week, n=12) and CHRT (3 days/week HIIT with 2 days/week resistance training, n=12) groups for eight-week. The HIIT protocol consisted of alternating bouts of high-intensity exercise at 80%–85% of VO2max with active breaks at 60% of VO2max and resistance training protocol conducted to a circuit-weight training with 75-80% of 1-RM. Blood samples were collected 48 hours before and after the training period, and then the data were analyzed using SPSS software. Results: The findings showed that the reduction of BMI and WHR was not significant in the HIIT group, but body fat%, cholesterol, TG, HDL, LDL, glucose, insulin and insulin resistance significantly decreased in both group, that WHR and lipid profiles were significantly different between the two groups. Conclusion: Results of this study showed that CHRT can lead to weight loss and adjusted metabolic status in middle-aged overweight/obese women.}, keywords = {Obesity,HIIT,lipid profile,Insulin resistance}, title_fa = {تأثیر انواع تمرین تناوبی با شدت بالا بر نیم‌رخ لیپیدی و هوموستاز گلوکز در زنان میان‌سال اضافه وزن/چاق}, abstract_fa = {هدف: چاقی به‌عنوان یک چالش جهانی، ناشی از تعادل مثبت انرژی است و به‌کارگیری بهترین پروتکل تمرینی یکی از روش‌های مدیریت وضعیت چاقی و اختلالات مرتبط می‌باشد. بر این اساس، مطالعه حاضر با هدف بررسی تأثیر دو نوع تمرین تناوبی با شدت بالا (HIIT) به‌تنهایی و همراه با تمرین مقاومتی (ترکیبی CHRT) بر عوامل نیم‌رخ لیپیدی، گلوکز، انسولین و مقاومت انسولین در زنان میان‌سال مبتلا به اضافه‌وزن/چاق انجام شد. روش شناسی: ۲۴ زن میان‌سال اضافه‌وزن/چاق به‌مدت ۸ هفته (۵ روز/هفته) در دو گروه همگن (12 نفری) تمرین HIIT به‌تنهایی و ترکیبی CHRT (3 روز HIIT و 2 روز تمرین مقاومتی) شرکت کردند؛ تمرین HIIT شامل وهله‌های دویدن به‌صورت پنج تکرار چهار دقیقه‌ای با ۸۰ تا ۸۵٪ Vo2max و دو دقیقه استراحت فعال با 60% Vo2max بین تکرارها بود و برنامه تمرین مقاومتی نیز به‌صورت دایره‌ای و با %80-75 1-RM انجام شد. نمونه‌های خونی طی ۴۸ ساعت قبل و بعد از دوره تمرین، جمع‌آوری شد، سپس داده‌های حاصل با استفاده از نرم افزار SPSS تجزیه تحلیل شد. یافته ها: یافته‌ها نشان دادند که کاهش توده بدنی و WHR متعاقب پروتکل‌های تمرینی در گروه HIIT معنی‌دار نبود، درصورتی‌که هر دو نوع تمرین منجر به کاهش معنا‌دار درصد چربی بدنی، کلسترول، TG، HDL، LDL، گلوکز، انسولین و مقاومت به انسولین شدند که مقادیر فاکتورهای WHR و نیم‌رخ لیپیدی میان دو گروه تفاوت معنا‌داری داشتند. نتیجه گیری: نتایج مطالعه حاضر نشان داد که انجام تمرین CHRT به‌نحو مطلوب‌تری می‌تواند منجر به کاهش وزن و تعدیل عوامل متابولیکی در زنان میان‌سال اضافه‌وزن/چاق شود.}, keywords_fa = {چاقی,تمرین تناوبی با شدت بالا,نیم‌رخ لیپیدی. مقاومت انسولین}, url = {http://jahssp.azaruniv.ac.ir/article_14018.html}, eprint = {http://jahssp.azaruniv.ac.ir/article_14018_99544dcfd795b60de7df6ef4d4752884.pdf} } @article { author = {Sahranavard, Esmat and Amiri, Seetareh and Ghofrani, Mohsen}, title = {Effect 8 Week of Combined Aerobic-Resistance Exercise Training on Serum Visfatin Levels and Anthropometric Indices in Obese Young Girls}, journal = {Journal of Applied Health Studies in Sport Physiology}, volume = {6}, number = {2}, pages = {65-72}, year = {2019}, publisher = {Azarbaijan Shahid Madani University}, issn = {2676-6507}, eissn = {2676-6507}, doi = {10.22049/jassp.2020.26744.1288}, abstract = {Aim: Visfatin is a newly discovered adipokine which is highly expressed in visceral adipose tissue and is associated with obesity. But the effect of exercise training on its levels is inconsistent. The aim of this study is to investigate the effect 8 week of combined aerobic-resistance exercise training on serum visfatin levels and anthropometric indices in obese young girls. Methods: 24 obese female university students (mean age 20 to 25 years, body mass index (BMI)≥30 kg/ m2) who did not participated in any regular training program. They had no previous history of cardiovascular and respiratory, renal, surgical, as well as chemical or hormonal drugs. These subjects were randomly divided into combined training (n=12) and control (n=12) groups. The combined exercise training program includes a combination of resistance training (3 sessions per week, 60-80% 1-RM, 7 stations, 3 set 8-12 repetitions), and aerobic training (3 sessions per week, 60 to 80 percent of vo2max, 25 to 40 minutes of activity). For surveying plasma exchanges of visfatin blood samples were taken in fasting state before and after 8 weeks of exercise training. Serum concentrations of visfatin were measured by ELISA using a human kit of Eastibiopharm. Results: Results showed that in combined exercise training group, Visfatin had reduced significantly compared with control groups (p=0/005). Also BMI, weight, waist circumference, WHR in combined exercise training group, compared with control groups reduced significantly (p < 0.05). Conclusion: Overall, it appears that 8 week of combined exercise training can decrease visfatin level in obese young girls through reducing body weight, waist circumference, WHR and body mass index.}, keywords = {combined exercise training,obese,Visfatin,anthropometric indices}, title_fa = {تأثیر 8 هفته تمرین ترکیبی هوازی ـ مقاومتی بر سطوح سرمی ویسفاتین و شاخص‌های تن‌سنجی دختران جوان چاق}, abstract_fa = {هدف: ویسفاتین آدیپوکین تازه کشف شده­ای است که به مقدار زیادی از بافت چربی احشایی بیان می­شود و با چاقی ارتباط دارد. اما تاثیر تمرینات ورزشی بر سطوح آن متناقض است. هدف تحقیق حاضر بررسی تأثیر 8 هفته تمرین ترکیبی هوازی ـ مقاومتی بر ویسفاتین سرم و شاخص­های تن­سنجی دختران جوان چاق بود. روش شناسی: بدین منظور 24 دانشجوی دختر جوان چاق با دامنه سنی 20 تا 25 سال و شاخص توده بدن بیشتر از 30 کیلوگرم بر متر مربع، که در هیچ­گونه برنامه تمرینی منظم شرکت نداشتند. این افراد سابقة ابتلا به بیماری­های قلبی- عروقی و تنفسی، کلیوی، جراحی و هم­چنین استفاده از داروهای شیمیایی و هورمونی را نداشتند. این افراد به طور تصادفی در 2 گروه کنترل (12 نفر) و تمرین ترکیبی (12 نفر) قرار گرفتند. برنامه تمرین ترکیبی شامل ترکیبی از تمرین مقاومتی (3 جلسه در هفته، 60 تا 80 درصد یک تکرار بیشینه، 5 ایستگاه، 3 ست در هر ایستگاه، 12-8 تکرار) و تمرین هوازی (3 جلسه در هفته، 60 تا 80 درصد ضربان قلب بیشینه، 25 تا 40 دقیقه فعالیت) بود. نمونه­های خون آزمودنی­ها در حالت ناشتا قبل و بعد از هشت هفته تمرین جمع­آوری شد. غلظت سرمی ویسفاتین به روش الایزا با استفاده از کیت مخصوص انسانی ویسفاتین شرکت ایستوبیوفارم اندازه­گیری شد. یافته ها: نتایج نشان داد سطوح ویسفاتین در گروه تمرینات ترکیبی در مقایسه با گروه کنترل به طور معناداری کاهش یافت (005/0p=). هم­چنین شاخص توده بدن، وزن، دور کمر، نسبت دور کمر به لگن در گروه تمرین ترکیبی نسبت به گروه کنترل کاهش یافتند (05/0p <). نتیجه گیری: به نظر می­رسد هشت هفته تمرین ترکیبی می­تواند از طریق کاهش وزن بدن، دور کمر، نسبت دور کمر به لگن و شاخص توده بدن در کاهش ویسفاتین پلاسما در دختران جوان چاق موثر باشد.}, keywords_fa = {تمرین ترکیبی,چاقی,ویسفاتین,شاخص‌های تن‌سنجی}, url = {http://jahssp.azaruniv.ac.ir/article_14021.html}, eprint = {http://jahssp.azaruniv.ac.ir/article_14021_9f9181a0e5c6a305ac27f908248635a4.pdf} } @article { author = {Osali, Ali and Rostami, Alireza}, title = {Comparison Effect of Ubiquinone on Stress Oxidative in Athletes and Non-Athletes Men}, journal = {Journal of Applied Health Studies in Sport Physiology}, volume = {6}, number = {2}, pages = {73-78}, year = {2019}, publisher = {Azarbaijan Shahid Madani University}, issn = {2676-6507}, eissn = {2676-6507}, doi = {10.22049/jassp.2019.26581.1244}, abstract = {Aim: Ubiquinone is one of the antioxidants that is prescribed by experts to reduce oxidative damage. The purpose of this study was to compare the effects of ubiquinone supplementation on some oxidative stress indices in athletes and non-athlete men. Methods: In this study, 44 athletic and non-athlete subjects were divided into experimental groups (11 athletes, 11 non-athletes) and controls (11 athletes and 11 non-athletes). First, were taken 5 ml of venous blood. Then, for two weeks a day, 2.5 mg/kg ubiquinone was administered and after 2 weeks, was performed a second stage blood sampling. Results: Serum total antioxidant capacity in non-athletes before taking ubiquinone was 0.84±0.68 and after taking ubiquinone was 1.01±0.86 mmo/ml (P≤0.05). Amount of malondialdehyde, before taking ubiquinone was 2.54±0.28 and after taking ubiquinone was 2.54±0.28 nm ml (P≥0.05). Also in athlete’s mean capacity antioxidation before taking ubiquinone was 0.72±0.18 and after ubiquinone was 0.85±0.34 mmol per ml (P≤0.05) and malondialdehyde before taking ubiquinone was 1.68±0.58 and after taking ubiquinone was 1.64±0.36 nmol/ml (P≥0.05). Conclusion: Consumption of ubiquinone can cause increase antioxidant capacity in athletes and non-athletes. It should be noted that basal levels of total antioxidant capacity and malondialdehyde levels were higher in non-athletes than athletes.}, keywords = {Oxidative Stress,Antioxidant,Ubiqoinone}, title_fa = {مقایسه تاثیر مکمل یاری یوبی کینون بربرخی شاخص های فشار اکسایشی در مردان ورزشکار و غیر ورزشکار}, abstract_fa = {هدف: یوبی‌کینون یکی از ضداکساینده­هایی است که از طرف متخصصین به منظور کاهش آسیب­های اکسایشی تجویز می‌شود. هدف از انجام این پژوهش مقایسه­ آثار مکمل­یاری یوبی­کینون بر برخی شاخص­های فشار­اکسایشی در مردان ورزشکار و غیر­ورزشکار بود. روش شناسی: در این پژوهش تعداد 44 نفر افراد ورزشکار و غیرورزشکار به گروه­های تجربی (11 نفر ورزشکار و 11 نفر غیرورزشکار) و کنترل (11 نفر ورزشکار و 11 نفر غیرورزشکار) تقسیم شدند. ابتدا پنج میلی­لیتر خون وریدی گرفته شد. سپس به مدت دو هفته، هر روز 5/2 میلی­گرم یوبی­کینون به ازای هر کیلوگرم وزن بدن دریافت کردند. همچنین بعد از دو هفته خون­گیری مرحله­ی پایانی اجرا شد. یافته ها: ظرفیت ضداکسایشی تام سرم در افراد غیرورزشکار قبل از مصرف یوبی­کینون 68/0±84/0 بود و بعد از مصرف یوبی­کینون 86/0±01/1 میکرومول در میلی­لیتر شد (05/0P≤). میانگین مالون­دی­آلدئید سرم قبل از مصرف یوبی کینون 34/0±54/2 بود و بعد از مصرف یوبی­کینون 28/0±54/2 نانو­مول در میلی­لیتر شد(05/0P≥). همچنین در افراد ورزشکار ظرفیت ضداکسایشی تام سرم قبل از مصرف یوبی­کینون 18/0±72/0 بود و بعد از مصرف یوبی­کینون 34/0±85/0 میکرومول در میلی لیتر شد(05/0P≤). میانگین مالون­دی­آلدئید سرم قبل از مصرف یوبی کینون 58/0±61/1 و بعد از مصرف یوبی­کینون 36/0±64/1  نانو­مول در میلی لیتر شد (05/0P≥). نتیجه گیری: مصرف یوبی­کینون می­تواند سبب افزایش ظرفیت ضداکسایشی تام در افراد ورزشکار و غیرورزشکار شود. لازم بذکر است سطوح پایه­ ظرفیت ضداکسایشی تام سرمی و میزان مالون­دی­آلدئید در افراد غیرورزشکار نسبت به افراد ورزشکار بیشتر بود.}, keywords_fa = {استرس اکسیداتیو,آنتی‌اکسیدان,یوبی‌کینون}, url = {http://jahssp.azaruniv.ac.ir/article_13965.html}, eprint = {http://jahssp.azaruniv.ac.ir/article_13965_c086b6e1dc8288d90ff22725f14b4ebb.pdf} } @article { author = {Tehrani, Maryam and Nikbakht, Masoud and Ranjbar, Rouhollah}, title = {Comparison The Effect of Acute Resistance Exercise with Different Volume on plasma Interleukin-6 Response in Active Female Students}, journal = {Journal of Applied Health Studies in Sport Physiology}, volume = {6}, number = {2}, pages = {79-85}, year = {2020}, publisher = {Azarbaijan Shahid Madani University}, issn = {2676-6507}, eissn = {2676-6507}, doi = {10.22049/jassp.2020.14020}, abstract = {Aim: The aim of this study was to compare the effect of acute resistance exercise at different volume on plasma IL-6 response in active females. Methods: 10 active female student (age=25±50 yrs., Height= 164.10±3.58, weight= 61±125 Kg) with no resistance training experience, participated to cross-over design study. Subjects complete two acute resistance exercise sessions with different volumes (single set vs three sets), but same intensity (10RM) and rest interval between sets (2 min) with one week intervals between sessions. Resistance exercise sessions included 6 full body exercises. All sets performed to repetition failure. Two hours prior to exercises, participants consumed a standardized breakfast after an overnight fast. Blood samples collected pre- and immediately post exercise, and 24 hours post exercise. Blood samples was analyzed with Eliza Method. Results: Results show that there was not significance difference (p < 0.05) between pre and immediately post and 24 hours post exercise in plasma IL-6 concentrations. Also, there was no significance difference (p < 0.05) between two groups in plasma IL-6 concentrations. Conclusion: This result indicated that Acute resistance exercise with moderate intensities can't change plasma IL-6 levels in active subjects. Also, volume of resistance exercise (single set & three sets) had no effect on plasma IL-6 levels in active female subject.}, keywords = {Resistance Exercise. Exercise Volume,Inteleukine-6,Inflammation}, title_fa = {تاثیر حجم‌های مختلف تمرین مقاومتی بر پاسخ اینترلوکین-۶ پلاسما دختران فعال}, abstract_fa = {هدف: هدف از انجام این مطالعه تاثیر فعالیت ورزشی حاد مقاومتی با حجم­های کم و زیاد بر پاسخ اینترلوکین-6 پلاسما دختران بود. روش شناسی: 10 نفر دختر فعال (میانگین سن: 27/1± 50/25 سال؛ قد: 58/3 ± 10/164 سانتیمتر؛ وزن: 80/9 ± 80/63 کیلوگرم) و بدون سابقه فعالیت مقاومتی در یک سال گذشته به صورت متقاطع و با یک هفته فاصله دو جلسه فعالیت مقاومتی انجام دادند. آزمودنی ها دو جلسه فعالیت مقاومتی با حجم ها متفاوت (تک ست و سه ست) و شدت (RM10) و فاصله بین ست مشابه (2 دقیقه) با یک هفته فاصله بین جلسات فعالیت انجام دادند. فعالیت مقاوتی شامل 6 فعالیت به صورت کل بدن بود. تمام تکرار ها تا واماندگی انجام شد. آزمودنی ها 2 ساعت پیش از انجام فعالیت ورزشی و پس از 8 ساعت ناشتا صبحانه­ای که دارای مقدار کالری کافی بود خوردند. جمع­آوری نمونه های خونی قبل، بلافاصله بعد و 24 ساعت پس از فعالیت ورزشی انجام شد. تجزیه و تحلیل نمونه­های خونی با روش الایزا انجام شد. یافته ها: نتایج نشان داد که سطوح IL-6 پلاسما در قبل و بلافاصله بعد و هم چنین 24 ساعت پس از فعالیت ورزشی تفاوت معنی داری نداشت (05/0p <). همچنین سطوح IL-6 پلاسما در حجم­های مختلف فعالیت ورزشی مقاومتی نیز تفاوت معنی داری نداشت (05/0p <). نتیجه گیری: این نتایج نشان داد که فعالیت ورزشی مقاومتی با شدت متوسط بر پاسخ IL-6 پلاسما در حجم­های مختلف اثری روی IL-6 پلاسما در زنان فعال ندارد.}, keywords_fa = {تمرین مقاومتی,حجم تمرین,اینترلوکین-6,التهاب}, url = {http://jahssp.azaruniv.ac.ir/article_14020.html}, eprint = {http://jahssp.azaruniv.ac.ir/article_14020_719e019874307bfe9da342bb9b8ba537.pdf} } @article { author = {Khosravi, Amir}, title = {The Combined Effect of Aerobic Exercise with Saffron Extract on Some Indices of Soleus Muscle Apoptosis Regulatory Factors of Male Rats Following an Aerobic Exercise Until Exhaustion}, journal = {Journal of Applied Health Studies in Sport Physiology}, volume = {6}, number = {2}, pages = {86-95}, year = {2020}, publisher = {Azarbaijan Shahid Madani University}, issn = {2676-6507}, eissn = {2676-6507}, doi = {10.22049/jassp.2020.26601.1256}, abstract = {Aim: Saffron has high levels of antioxidant compounds are able to Inhibition of apoptosis induced by exercise to exhaustion. The present study aims to investigate the effect of the combined effect of aerobic exercise with Saffron extract on some indices of soleus muscle apoptosis regulatory factors of male rats following an aerobic exercise until exhaustion. Methods: 48 Wistar male rats were assigned into following four groups (N=10): G1) placebo; without exercise: G2) supplement; without exercise+ Saffron extract, 100 mg/kg :G3) exercise; 8 weeks exercise: G4) combination; 8 weeks exercise + Saffron extract, 100 mg/kg. The end of experiment, half of the rats was killed immediately before exhaustive exercise; on the other hand, remaining rats were killed immediately after performing an acute bout of exhaustive exercise on the treadmill. Bax and Bcl2 genes expression were analyzed through the Real Time-Polymerase Chain Reaction (RT-PCR). The data were analyzed using a one-way ANOVA, with the significance level of P < 0.05. Results: The results showed that prior exhaustive bcl-2 gene expression and Bax/Bcl2 ratio of the G3 and G4r groups were significantly mor and lower than the other groups respectively (P < 0.05). As well as, in the all groups except G4, the bax and bcl-2 protein expression increased and decreased, respectively while bax/bcl-2 ratio increased following an exhausting exercise (P < 0.05). Conclusion: In general, 8 weeks aerobic training only and combinational, with use of saffron extract significant increase bcl-2 expression in soleus muscle of rats. As well as the use of saffron extract with aerobic exercise prevented the increase of Bax gene expression and Bcl-2/Bax ratio following an exhausting exercise.}, keywords = {aerobic exercise until exhaustion,Apoptosis,soleus muscle,Saffron extract}, title_fa = {اثر ترکیبی تمرین هوازی با عصاره زعفران بر برخی فاکتورهای تنظیمی آپوپتوز عضله نعلی موش های صحرایی نر متعاقب فعالیت وامانده ساز هوازی}, abstract_fa = {هدف: زعفران سرشار از ترکیبات آنتی اکسیدانی بوده که قادر به بلوکه کردن آپوپتوز ناشی از فعالیت های ورزشی وامانده ساز می باشد. تحقیق حاضر به منظور تعیین اثر ترکیبی تمرین هوازی با عصاره زعفران بر برخی فاکتورهای تنظیمی آپوپتوز عضله نعلی موش های صحرایی نر متعاقب فعالیت وامانده ساز هوازی انجام شد. روش شناسی: در این مطالعة تجربی، 48 سر رت نر نژاد ویستار به‌صورت تصادفی به چهار گروه مساوی: G1؛ دارونما (بدون تمرین)، G2؛ مکمل (بدون تمرین+ 100 میلی گرم عصاره آبی زعفران)، G3 ؛ تمرین ( 8 هفته تمرین استقامتی)، و G4؛ ترکیبی ( 8 هفته تمرین استقامتی + 100 میلی گرم عصاره آبی زعفران) تقسیم شدند. در پایان تحقیق نیمی از موش‌ها بلافاصله پیش و نیمی‌دیگر بلافاصله پس از وامانده شدن بر روی نوار گردان، قربانی شدند. بیان ژن هایbax  و bcl-2با استفاده از روش Real-time PCR سنجیده شدند. داده‌ها با استفاده از روش آماری تحلیل واریانس یک‌طرفه، در سطح معناداری 05/0 تجزیه ‌و تحلیل شدند. یافته ها: نتایج نشان داد پیش از وامانده سازی بیان پروتئین bcl-2 و نسبتBax  به  Bcl-2گروه های G3 و G4 به طور معنی داری به ترتیب بیشتر و کمتر از دیگر گروه ها بود (05/0p <). همچنین متعاقب وامانده‌سازی بیان پروتئین های Bax و Bcl-2 عضله نعلی موش های تمامی گروه ها بجز گروه G4 به ترتیب به طور معنی داری افزایش و کاهش نشان داد در حالی که نسبت  Baxبه Bcl-2 افزایش یافت (05/0p <). نتیجه گیری: در کل هشت هفته تمرین هوازی به تنهایی و با ترکیب با مصرف عصاره زعفران موجب افزایش معنی دار بیان پروتئین bcl-2 عضله نعلی موش ها می شود. همچنین تمرین هوازی توام با مصرف عصاره زعفران از افزایش بیان پروتئین Bax و نسبت Bax به Bcl-2 متعاقب یک وهله فعالیت وامانده ساز جلوگیری می کند.}, keywords_fa = {فعالیت وامانده ساز هوازی,آپوپتوز,عضله نعلی,عصاره زعفران}, url = {http://jahssp.azaruniv.ac.ir/article_14025.html}, eprint = {http://jahssp.azaruniv.ac.ir/article_14025_8c137261f9c3b0d41ac27568e28aa649.pdf} } @article { author = {}, title = {List of reviewers in No 6, Issue 2, 2019}, journal = {Journal of Applied Health Studies in Sport Physiology}, volume = {6}, number = {2}, pages = {-}, year = {2019}, publisher = {Azarbaijan Shahid Madani University}, issn = {2676-6507}, eissn = {2676-6507}, doi = {}, abstract = {Dr Abdul Hamid Habibi, Professor of Shahid Chamran Ahwaz UniversityDr Farzad Nazaem, Professor of Bu Ali Sina UniversityDr Marefat Syahkouhyan, Professor of University of Mohaghegh ArdabiliDr Seyed reza Attarzadeh Hosseini, Professor of Ferdowsi University of MashhadDr Asghar Tofighi, Associate Professor of University of UrmiaDr Rahman Rahimi, Associate Professor of University of KurdistanDr Mostafa Armanfar, Assistant Professor of Tabriz UniversityDr Ali Osali, Assistant Professor of University of BonabDr Abdul Saleh Zar, Associate Professor of Persian Gulf UniversityDr Neghin Farhanghi, Associate Professor of Islamic Azad University, Tabriz BranchDr Karim Azali Alamdari, Associate Professor of Azarbainjan Shahid Madani UniversityDr Taher Afsharnejhad, Associate Professor of Shomal UniversityDr Masoud Asgharpour, Amin Police UniversityDr Solmaz Babaei, Assistant Professor of Maragheh UniversityDr Hassan Pourrazi, Asistant Professor of Imam Khomeini UniversityDr Azam Zarneshan, Assistant Professor of Azarbainjan Shahid Madani UniversityDr Hassan Faraji, Associate Professor of Islamic Azad University, Marivan Branch}, keywords = {}, title_fa = {لیست داوران دوره 6، شماره دوم سال 1398}, abstract_fa = {   دکتر عبد الحمید حبیبی استاد فیزیولوژی ورزشی دانشگاه شهید چمران اهواز دکتر فرزاد ناظم استاد فیزیولوژی ورزشی دانشگاه بو علی سینا همدان دکتر معرفت سیاه کوهیان استاد فیزیولوژی ورزشی دانشگاه محقق اردبیلی دکتر سید رضا عطار زاده استاد فیزیولوژی ورزشی دانشگاه فردوسی مشهد دکتر اصغر توفیقی دانشیار فیزیولوژی ورزشی دانشگاه ارومیه دکتر رحمان رحیمی دانشیار فیزیولوژی ورزشی دانشگاه کردستان دکتر مصطفی آرمانفر استادیار فیزیولوژی ورزشی دانشگاه تبریز دکتر علی اوصالی استادیار فیزیولوژی ورزشی دانشگاه بناب دکتر عبد الصالح زر دانشیار فیزیولوژی ورزشی دانشگاه خلیج فارس بوشهر دکتر نگین فرهنگی دانشیار فیزیولوژی ورزشی دانشگاه آزاد واحد تبریز دکتر کریم ازالی علمداری دانشیار فیزیولوژی ورزشی دانشگاه شهید مدنی آذربایجان دکتر طاهر افشار نژاد دانشیار فیزیولوژی ورزشی دانشگاه شمال دکتر مسعود اصغرپور دانشیار فیزیولوژی ورزشی دانشگاه علوم انتظامی تهران دکتر سولماز بابایی استادیار استادیار فیزیولوژی ورزشی  دانشگاه مراغه دکتر حسن پوررضی استادیار فیزیولوژی ورزشی دانشگاه بین المللی امام خمینی (ره) قزوین دکتر اعظم زرنشان استادیار فیزیولوژی ورزشی دانشگاه شهید مدنی آذربایجان دکتر حسن فرجی دانشیار فیزیولوژی ورزشی دانشگاه آزاد مریوان}, keywords_fa = {}, url = {http://jahssp.azaruniv.ac.ir/article_14229.html}, eprint = {http://jahssp.azaruniv.ac.ir/article_14229_dc0dd13fa84631b33a5705f217e12394.pdf} }